Een paar paastakken en een sprankje hoop

Hoe één klein gebaar een hele huiskamer tot leven wekte

Soms begint verandering niet met beleid of een plan, maar met iets kleins, een spontane daad van aandacht. Dat ontdekte Riekje van der Wetering, werkzaam bij Bethanië.

In een verpleeghuis waar de huiskamer wat ingedut was, gebeurde iets onverwachts. Buurtbewoner Sjoukje Freeksma was in haar tuin bezig met het knippen van haar paastakken. In een opwelling besloot ze letterlijk én figuurlijk de drempel van het verpleeghuis over te stappen. Met een grote bos takken in haar armen liep ze naar binnen — en bracht licht, geur en vrolijkheid met zich mee.

Wat eerst een muffige, stille ruimte was, werd ineens levendig. Er werd gelachen, gepraat, herinnerd. Een klein gebaar veranderde de sfeer volledig: van ingedutte boel naar een sprankelend samenzijn.

Wat Riekje raakte was het simpele maar krachtige idee dat welzijn van buiten naar binnen kwam. Het verpleeghuis was niet langer een afgesloten wereld, maar zichtbaar onderdeel van de buurt, in relatie, in verbinding, in leven.

“Hier gebeurde in het klein wat er in het groot zou moeten gebeuren,” zegt Riekje. “Wij kunnen er druk mee zijn, met anders kijken naar de zorg, maar hier voelde een buurtbewoonster zich gewoon uitgenodigd.”

Na afloop vat Riekje haar inzicht samen in één zin die blijft hangen:

“We moeten van zorg met een randje welzijn naar welzijn met een randje zorg.”