Wijkverpleger Pamela in tv-serie Zorgen: ‘Weg met het geitenwollensokken imago’
Er is een groot tekort aan zorgmedewerkers. Gelukkig zijn er nog altijd jongeren die zich aanmelden om het vak te leren. De zesdelige serie Zorgen volgde zeven jonge mbo-verpleegkunde studenten een jaar lang op school, tijdens stage en thuis. Het toont het enorme contrast tussen het jeugdige privéleven van de studenten Kenny, Keyssy, Rahiek, Mandy, Jill, Nathan en Reza, en de grote zorg die ze dragen bij hun stageplekken.
De documentairemakers klopten onder andere aan bij de Haagse Wijk-en Woonzorg (HWW). Toen de manager van wijkverpleegkundige Pamela Veenman haar vroeg of ze wilde meewerken, zei ze volmondig ‘ja’. Na een gesprek met de producer en zo’n twintig draaidagen verder, blikt Pamela terug op een leuke en intensieve ervaring. Ze begeleidde stagiair Mandy in de thuiszorg en geeft Over Morgen een kijkje achter de schermen.
Camera aan? Draaien maar!
“Omdat ik altijd eerlijk ben en mezelf goed kan verwoorden, vond mijn manager mij hier een type voor”, begint Pamela. “Het gesprek met de producer was vooral bluf van mijn kant. Ik dacht: dit wordt toch niks. Maar voor ik het wist had ik een cameraploeg voor mijn neus.” Waarom deed je mee? “Ik wilde graag mijn werkveld laten zien en het geitenwollensokken imago van de thuiszorg halen. Volgens mij is dat goed gelukt.” In totaal volgden er zo’n 120 draaidagen. Pamela moest ongeveer 20 dagen aanwezig zijn.“De eerste keer begon vroeg op kantoor. Cameramannen, geluidsmannen, de regisseur en een researcher: iedereen was van de partij. Ze stelden ons echt op ons gemak, dus die camera vergat ik snel.”
‘Ik ben niet op de wereld gezet om bekende Nederlander te zijn’
Hoe vertrouwd het ook voelde, filmen voor tv vraagt om volledige concentratie. “Het was mijn eerste keer, dus ik moest even wennen. Vooral aan het feit dat je niet in de camera mag kijken. Soms moest een scène opnieuw, bijvoorbeeld omdat ik de verkeerde kant opkeek of een vooraf afgesproken vraag vergat. De opnames verliepen grotendeels spontaan, maar elke aflevering had een vast thema, zoals toetsing of de ontwikkeling van de student.” Pamela bleef er nuchter onder. “Vanaf het begin zei ik: ‘Ik blijf mezelf en doe het zoals ik het altijd doe, dus met veel humor”, vertelt Pamela. “Als ik aan het bed sta, gaat er een knop om en vergeet ik de wereld om me heen. Dat ik me soms tussen die grote geluids- en cameramannen moest manoeuvreren om Mandy te helpen, vond ik alleen maar grappig.”
Uitdagingen achter de schermen
Oud-collega’s die op social media een bericht stuurden, de bakker om de hoek als fan en een moeder die de afleveringen het liefst inlijst: de tv-serie werd goed bekeken en ook dat merkte Pamela. “Mijn team, goede vrienden en moeder vertelde ik meteen over mijn tv-debuut. Vlak voor de eerste uitzending, dacht ik: oh ja, ik kom morgen op tv, dus laat ik het even aan de rest melden. We spraken af om samen te kijken, maar kwart over negen ’s avonds is voor een moeder met een jong kind eigenlijk midden in de nacht. Dus ik keek alles in pyjama vanaf de bank. De reacties waren heel positief, en herkend worden blijft grappig.”
Was het alleen maar leuk? “Nou, ik had me echt verkeken op het geregel eromheen. Vind maar eens cliënten die oké zijn om bijvoorbeeld naakt op beeld te komen. Bij sommigen is het überhaupt lastig om binnen te komen, laat staan met een cameraploeg. We hebben een mooi deel van de wijk laten zien, maar het is eigenlijk veel diverser.” Toen de selectie eenmaal rond was, begon de puzzel. “Wilden ze er met de camera bij zijn als Mandy voor het eerst een cliënt zou wassen? Dan moest ik onze route aanpassen aan de draaidag. Het kostte me een paar grijze haren”, lacht Pamela. “Ik ben niet op de wereld gezet om bekende Nederlander te worden, wél om de onbekende verpleegkundige in de wijk te zijn. En dat is helemaal prima.”
‘We hebben een mooi deel van de wijk laten zien, maar het is eigenlijk veel diverser’
De aflevering(en) van ‘Zorgen’ gemist? Op NPO Start kijk je alles terug.
